Książka "Vir" / 2021-11-30

Książka „Vir” fragmenty

Vir – fragment książki

– Ludzie czekają i czekają, licząc na to, że przyjdzie ich kolej i dostaną to, czego chcą. Wydaje się im, że cierpliwe czekanie wystarczy, że sami nic nie muszą. Ludzie uważają, że powinni coś dostać, na przykład szansę od losu, pomoc od państwa, wygraną na loterii lub w czarodziejski sposób spełnią się ich marzenia. Życie mija, a oni nadal czekają. Na koniec zostaje tylko rozczarowanie.

Uśmiechnęłam się na te słowa. Dla Tomka wszystko wydawało się proste, a ja kolekcjonowałam wymówki. Mimowolnie dotknęłam dłonią jego ramienia, cały czas słuchając każdego słowa.

– Świat na nikogo nie czeka. Trzeba żyć tu i teraz, i robić swoje – dodał.

Tomasz stał blisko mnie. W jednej chwili, może pod wpływem mojego dotyku, a może przypomniał sobie, po co właściwie się spotkaliśmy, jego wyraz twarzy zmienił się. Po sentymentalnych wspominkach nic nie zostało. Tomek przesuwał pożądliwie wzrok po moich ustach, szyi i dekolcie. Objął mnie mocno i zbliżył usta do moich ust. Miał czekoladę na wardze. Pocałowałam go, zlizując przy tym słodki ślad. Było całkiem przyjemnie. Nie śpieszyło się nam. Przerywaliśmy pocałunki na rozmowę. Śmialiśmy się i przytulaliśmy. Opowiadał o swojej rodzinie, kumplach, studiach i obecnej pracy. Jednym słowem – standard, nie sililiśmy się na oryginalność.

Powoli zbliżał się moment, w którym powinniśmy dotrzeć do łóżka (ostatecznie nie spotkaliśmy się dla miłości platonicznej; za każdym razem schemat jest taki sam). Z komputera leciała muzyka.

– Zatańczysz? – zapytał. A jednak coś innego – pomyślałam.

Szybko wstałam od stołu. Nasze ciała przylgnęły do siebie w lekkim objęciu. Był ode mnie wyższy pomimo szpilek. Objęłam go i moje dłonie wyczuły twarde mięśnie pod koszulą. Chociaż wypiłam tego wieczora dużą ilość wina, czułam lekkie skrępowanie. To dziwne i dawno zapomniane uczucie zaskoczyło mnie. Zazwyczaj byłam swobodna i pewna siebie w tych sprawach.

(…)

– Seba, czy mógłbyś zrezygnować z tych wszystkich dziewczyn? W sensie, być tylko z jedną?

– Pewnie tak, nawet miałem taki zamiar z tobą.

– Pytam ogólnie, nie chodzi mi o nas. Czy widzisz siebie kiedykolwiek w związku monogamicznym?

– Nie mam pojęcia, ale teraz wiem, że robię dobrze.

– Jak to dobrze?

– Otóż, droga Aniu, dziwna jest nasza obecność na tym świecie – rozpoczął patetyczno-filozoficznym tonem swój wywód. – Rodzimy się i nie wiemy, co mamy zrobić ze swoim życiem, mamy tylko popędy. Instynkt samozachowawczy nakazuje nam oddychać, jeść, rozmnażać się, zapewniać wszystko, co jest potrzebne, aby przetrwać. Bez tych popędów nie wiedzielibyśmy, po co jesteśmy na tej planecie. Ja żyję zgodnie z naturą, zgodnie z popędami, i to jest dobre.

– No tak, ale zdradzając mnie lub inne dziewczyny, krzywdzisz ludzi.

– Zerwałaś ze mną przed Martą! A poza tym zdrada to kwestia moralności, a to tylko umowa społeczna – odparł spokojnie Sebastian, nakładając bieliznę i spodnie.

Wstałam z łóżka i okryłam się szlafrokiem.

– Jesteś chory! Wiele rzeczy robimy wbrew naturze, za to w zgodzie z moralnością i tym, co nazywasz umową społeczną. Dlatego jako społeczeństwo rozwijamy się i cywilizacja idzie do przodu, bez wyrządzania krzywdy z powodu egoistycznych popędów czy pierwotnych instynktów!

– Jeśli masz na myśli monogamię, to jest to anachronizm i nie ma nic wspólnego z rozwojem cywilizacji. Monogamia to relikt przeszłości wywodzący się z religii. Miała zapewnić gwarancję ojcostwa i powstrzymywać przed przenoszeniem chorób płciowych. Na obecnym poziomie medycyny to nie jest już potrzebne.

– Rany, przecież to nie o to chodzi! Gdybym ja cię zdradziła z twoim kumplem, to też byłbyś wściekły.

– To zależy, czy mógłbym popatrzeć!

– Jesteś obrzydliwy!

– Oczywiście, że byłbym wkurwiony – ciągnął już z powagą Sebastian. – Dlatego lepiej niczego nie deklarować, bo jak się łamie obietnice, to boli bardziej. Ja niczego nie deklaruję.